O günü diğerlerinden ayıran ‘özel’ bir şey yok gibiydi. Güneş her zamanki açıdan dalmıştı şehrin kalbine ve giderek yükseliyordu. Yükseldikçe, çıkmaz sokakları başkalaştıran ‘gölgelerin dansı’nı da sahnelere davet ediyor, kaosla kendini tarif eden İstanbul’un ruhunu ‘temizlenmez’ parantezine alıyordu. Evet, o günü diğer günlerden ayıran ‘özel’ bir şey yok gibiydi.
Şehir kadar ‘sıradan’ bir gün bekliyordu beni de. Ya da öyle sanıyordum. Sabah kalktığımda günü nasıl bitireceğimden bihaber esnerken, çalışma masamın üzerindeki Sinema Günleri biletleri takıldı gözüme. “Bir dört seanslık koşuşturma daha, yorulmadın mı oğlum?” diye mırıldandım, ev arkadaşlarım uykularının keyfini çıkarırken. Hazırlanıp çıkmak için on beş dakikam vardı; rutini sektirmeden hızlıca toparlandım ve kapıyı vurup çıktım. Sinema sevdasıyla randevuma gecikemezdim.
Okumaya devam et →